Σήμερα έπεσα σε συζήτηση στο twitter μεταξύ δυνατών μυαλών του στοιχήματος. Η συζήτηση αφορούσε το αν τα στοιχηματικά συστήματα οφείλονται σε τυχαία καπρίτσια των αριθμών.
Ο ένας, που έχει γράψει τρια δυνατά βιβλία, έλεγε πως αν δε βρίσκεις κάποια λογική εξήγηση πίσω από ένα σύστημα, σχεδόν σίγουρα ειναι τυχαιο και στη διάρκεια τα νούμερα θα έρθουν στη θέση τους.
Ανέφερε χαρακτηριστικά την τάση πολλών προγνωστικάριων στις ΗΠΑ να το παρακάνουν με συστήματα όπως πχ Όταν μια ομάδα ειναι γηπεδούχος ενώ έχει θερμοκρασία 17% με συννεφιά, ο ΟΠΑΠ δίνει απόδοση 2.45, στο προηγούμενο ματς έχασε με εώς 10 πόντους από αντίπαλο από Δυτικές Πολιτείες, έχει ποσοστό επιτυχίας στα τρίποντα πάνω από 35% και τουλάχιστον οι μισοί παίκτες ψηφίζουν Τραμπ, τότε δίνει κέρδος σε στοιχήματα υπερ της στα χάντικαπ
Ο δεύτερος, που έχει το γνωστό στον χώρο του στοιχήματος blog green-all-over, απάντησε με εικόνα συστήματός του στο κολλεγιακό πρωτάθλημα Αμερικανικού ποδοσφαίρου, το οποίο λέει πως στο NCAAF οι ομάδες που ειναι αουτσάιντερ (αντίθετο του φαβορί) εκτός έδρας δίνουν αξιόλογα κέρδη στις 16 απ'τις 19 τελευταίες σεζόν. Με αποδόσεις από pinnacle (δεν έχει άδεια στην Ελλάδα) και όχι από μπουκ της γειτονιάς, κάτι που δίνει στο σύστημα αυτό μεγαλύτερο κύρος. Το σύστημα ειναι για χάντικαπς (πλεονεκτήματα/μειονεκτήματα πόντων) και αποδόσεις 1.95-1.95
Τι γίνεται εδώ πέρα; Πως γίνεται σύστημα να δίνει κέρδη για 16 από 19 σεζόν και οι bookmakers παρέα με την στοιχηματική αγορά να μην προσαρμόζονται;
Φαίνεται πως παρά το ντιμπέιτ του αν οι μπουκ θέλουν να μοιράζουν τον τζίρο σε όλα τα σημεία ή δεν τους νοιάζει το μοίρασμα αλλά το αν συνολικά βγάζουν τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη, πιο συχνά ισχύει το δεύτερο
Κατ'αρχάς νομίζω πως όλοι οι μπουκ δεν λειτουργούν με τις ίδιες μεθόδους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βλέπουμε πως οι μπουκ δεν ενδιαφέρονται ούτε για σωστές αποδόσεις, ούτε για μοίρασμα του τζίρου απ'τα στοιχήματα των παικτών. Βλέπουν πως οι περισσότεροι παίκτες ποντάρουν στους γηπεδούχους και έτσι δεν έχουν πρόβλημα να αφήνουν ανοιχτή αδυναμία με υπερβολικά μεγάλες αποδόσεις στους φιλοξενούμενους. Τόσα χρόνια ειναι η τρύπα εκεί αλλά ο κόσμος επιμένει στους γηπεδούχους, κυρίως γιατί ειναι στοιχήματα ψυχαγωγίας. Στοίχημα στην ομάδα μου, συχνά συνεταιρικά/παρεΐστικα με άλλους, και ας χάσω λεφτά.
Ο τζίρος από πιθανούς επαγγελματίες δεν φαίνεται αρκετά μεγάλος σε σχέση με τον τζίρο από την πλειοψηφία του κόσμου, οπότε οι μπουκ αφήνουν την όμορφη κερδοφόρο γι'αυτούς (και τους επαγγελματίες) κατάσταση να διαιωνίζεται
Τελευταία έχουμε μαζέψει αρκετά κερδοφόρα συστήματα. Σίγουρα θα μπουν σε πίνακα αξιολόγισης αλλά δεν ξέρω αν θα μπουν και στα προγνωστικά γιατι οι προτάσεις θα ειναι υπερβολλικά πολλές και όταν θα σας έρχονται τα email το ένα μετά το άλλο, θα αρχίζετε να βρίζετε το αντιοπαπ που δουλεύει για σας. Το παθαίνω συχνά όταν τα ματς που έχω να παίξω ειναι πολλά και μου έρχονται άλλα τόσα. Οι άνθρωποι δουλεύουν για την τσέπη μου και εγώ τους βρίζω. Αυτοσφαλιαρίζομαι για να συνέλθω και συνεχίζω τον αγώνα :)
Μεγάλη έμπνευση γι'αυτό ειναι μια φράση που είπε ο μεγάλος Αρνολντ Σβάρτσνέγκερ στο "βίντεο που έσπασε το ίντερνετ". Στο 2:15 λέει πως όταν τον έβλεπαν να κάνει όλη τη σκληρή δουλειά, τον ρωτούσαν πως γίνεται ταυτόχρονα να χαμογελάει ενώ άλλοι που έκαναν το ίδιο σκληρή δουλειά είχαν θλιμμένα πρόσωπα. Τους απαντούσε πως η κάθε επανάληψη που έκανε στο γυμναστήριο τον έφερνe λίγο πιο κοντά στους στόχους του. Κάθε τι που έκανε, τον έφερνε κοντά σ'αυτό που ήθελε περισσότερο απ'οτιδήποτε στον κόσμο. Ετσι, αντι να γκρινιάζει, ανυπομονούσε να ξεκινήσει κάθε μέρα την "ταλαιπωρία".
Ετσι και εγώ, κάθε φορά που έρχεται στο email νέα πρόταση και βαριέμαι ή είμαι κουρασμένος, θυμάμαι τι είπε ο άρχοντας και ξεπερνάω την κούραση. Τα ίδια και στο πόκερ. Όσες ώρες και αν παίξω, όσο κουρασμένος και τιλταρισμένος και αν ειμαι, δεν ξεχνάω ποτέ πως όλα αυτά δεν τα κάνω για κάποιους άλλους